Dołączył: 16 Gru 2005
Posty: 47
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 2/5
Skąd: Middle of Nowhere
|
|
Nie przypuszczałam że zobaczę na żywo taką legendę, człowieka który jak mówił Kaczkowski „potrafi zaczarować instrumenty”…
W ciągu dwóch dni do Polski zawitały legendy Pink Floyd – Roger Waters ze swoją opera „Ca Ira” oraz David Gilmour z Richardem Wrightem. Skupię się na tych ostatnich.
26 lipca w Gdańsku odbył się koncer głosu i gitary Pink Floyd – Davida Gilmoura z okazji 26-lecia Sierpnia ’80. Na scenie znalazła się również śmietanka artystów:
Richard Wright – klawiszowiec Pink Floyd
Phil Manzanera – gitarzysta Roxy Music i współproducent płyty "On An Island"
Guy Pratt – basista Pink Floyd i Roxy Music
Jon Carin – klawiszowiec i wieloletni muzyk Pink Floyd
Steve Di Stanislao – perkusja, ostatnio grał z duetem Crosby and Nash
Dick Parry – saksofonista i wieloletni współpracownik Pink Floyd; Zbigniew Preisner i Leszek Możdżer
Brakowało jedynie Watersa, a krążyły plotki, że może się pojawi (co to by była za niespodzianka). Nie pojawił się również prezio:P
Koncert był genialny, za to organizacja – fatalna. Wejście miało być od 17, bramy otwarto o 18. Na życzenie Gilmoura, który kazał zasypać kałuże na widowni, inaczej taplalibyśmy się w błocie…Przed wejściem zabrano nam nawet plastikowe butelki z piciem „ze względów bezpieczeństwa” – okazało się, że wewnątrz można kupić tylko colę za 6 zł… Nagłośnienie w dalszych sektorach podobno było fatalne, ja w moim A2 mogłam narzekać jedynie na zbyt głośne basy. Prawdziwy fan Gilmoura zapłaciłby te 50 zł więcej za bilet, żeby widzieć i słyszeć wszystko wyraźnie… Brakowało również suportu – ale jaki zespół mógłby wystąpić przed Gilmourem?;> Koniec narzekania – teraz zacznę pisać o muzycznej stronie;)
Koncert zaczął się punktualnie o 21. Gdy David pojawił się na scenie i rozległy się dźwięki Breathe (ten krzyk… gitara…), a potem Time, miałam łzy w oczach. Przeszła mnie armia dreszczyków, która utrzymywała się przez długi czas. Potem Gilmour zagrał piosenki ze swojej nowej płyty „On An Island”. W większości spokojne kompozycje, które jednak wypadły znacznie żywiej niż na płycie. Miały smaczek.
Potem nastąpiła przerwa i po 22 rozpoczęła się druga część koncertu. Dave mimo swoich 60-ciu lat ma nadal swój głęboki, ciepły, poruszający głos, a gitarą potrafi wyczarować płacz, radość…Rozległy się dźwięki Shine On – w lipcu odszedł od nas Syd… Shine zagrano z wykorzystaniem… kieliszków! Potem kompletnie odjechane i psychodeliczne Astronomy Domine. Efekty świetlne przy tym kawałku były całkiem dobre – ale muzyka broniła się i bez tego. To z pewnością nie był show typu „Pulse”.
Gdy rozległ się dzwonu zamurowało mnie – nie miałam siły się poruszyć. High Hops. Do tej piosenki można się modlić. Zakończone długą, bajeczną solówką. A potem ten niesamowity, charakterystyczny początek „Echoes”. Trudno mi było uwierzyć, że zagrali całe… Podczas Echoes „umierałam i zmartwychwstawałam parę razy” – co za mistyczne przeżycie. Bałam się , że to już koniec koncertu – tak bardzo chciałabym żeby jeszcze tu byli. Dave zagrał jeszcze Wish You, potem wspomniał co znaczyła dla niego Solidarność, z jakiej okazji się tu spotkaliśmy i rozległy się dźwięki Great Day For Freedom. Na zakończenie oczywiście Comfortably Numb z genialną solówką. Ekrany zgasły, scena stała się czarna. Wokół mnie stali ludzie, którzy tak jak ja nie mogli uwierzyć w to, co się stało. Gilmour nas zaczarował.
Moja recenzja jest chaotyczna – cóż, jestem jeszcze pod wrażeniem tego wszystkiego… Kocham te stare pryki – Richarda i Dave’a słowa oczywiście nie oddadzą nawet fragmentu tego, co przeżyłam.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
