System of a down "Mezmerize

Nowiciusz

Recenzja, która sie ukazala w gazetce szkolnej, a wrzucona na ta strone za namowa pewnej osoby Very Happy

SYSTEM OF A DOWN – „Mezmerize”
Gdy jakieś dwa lata temu usłyszałam po raz pierwszy o zespole System of a Down, pomyślałam sobie, że to kolejna metalowa grupa, która nie śpiewa, a drze się, a jej muzyka jest nie do słuchania. W tym myśleniu utwierdziła mnie także nazwa zespołu „System downa”?! Co to ma być?!
Lecz, gdy po raz pierwszy usłyszałam piosenki z płyt „Toxicity” i „Steal this album” bardzo się zdziwiłam. Moje odczucia przed i po wysłuchaniu tych płyt, to całkowite przeciwieństwa. Okazało się, że ten zespół gra bardzo przyjemną muzykę, z elementami ludowymi (prawie wszyscy pochodzą z Armenii), która jest połączeniem rocka i metalu, w jak najlepszym wydaniu. Kolejna płyta (a w rzeczywistości pierwsza), którą zdobyłam to „System of a Down”, rozbudziła we mnie jeszcze większą ciekawość. Pomimo, że jest to debiutancka płyta tej grupy, jest „smacznym” połączeniem cięższego grania i melodyjnego głosu wokalisty Serj’a Tankiana. Od tej pory zaczęłam szukać informacji na ich temat oraz ich niewydanych piosenek i dowiedziałam się, że w kwietniu ma się ukazać nowa płyta. Premiera była odkładana, ale 17 maja krążek się ukazał.
Nowa płyta pod tytułem „Mezmerize” nawiązuje do wcześniejszej działalności grupy, ale także jest wzbogacona o nowe elementy. Zespół w swoich tekstach dalej podejmuje tematy współczesne, także związane z polityką, nie boi się powiedzieć co myśli („Bring Your Own Bomb” czy „Cigaro”). Nawiązania do wcześniejszych wydawnictw widać także w umiejętnym połączeniu mocnego grania z balladowymi elementami. Tylko System potrafi tak dobrać repertuar, aby na krążku znalazły się spokojniejsze i mocniejsze elementy. A co nowego możemy znaleźć na płycie? Na pewno większy udział drugiego wokalisty Darona Malakiana, który ma bardzo charakterystyczny, krzykliwy głos, dający bardzo dobre, kontrastujące połączenie z głosem Serj’a. To jest jedna z najbardziej zauważalnych nowości. W piosenkach wyczuwa się elementy ludowe, zaczerpnięte z kultury ormiańskiej, w tle świetnie grają na gitarach basowych Daron Malakian oraz Shavo Odadjian, genialne brzmienie dopełnia perkusja Johna Dolmayana. Ta płyta jest bardziej energetyczna oraz bardziej urozmaicona od swojej poprzedniczki „Steal this album”, która wydaje się nie do końca „systemowa”. Wydawnictwo te składa się jakby z dwóch części – pierwsza to właśnie „Mezmerize”, a druga „Hypnotize” ma być wydana 22 listopada i nawiązywać ma do swojej poprzedniczki. Aby nie zdradzać do końca, jakie brzmienia słychać na „Mezmerize”, powiem krótko – każdy zainteresowany powinien zaopatrzyć się w tę płytę. Z pewnością do przesłuchania tego krążka nie należy namawiać fanów SoaD’a, lecz mocno polecam go niezdecydowanym. Szczególnie jest to płyta dla ludzi, który cenią sobie oryginalność, nie lubią zamykania w szufladkach danego gatunku, bo taki jest System of a Down i jego muzyka. Po przesłuchaniu tej płyty nie będziemy długo czekać na nowe wydawnictwo, więc już dziś zapraszam do sklepów.

sub admin

Tą osoba jest wiadomo kto:D musiałam Cię namówić Wink

Byłam ciekawa co napisałaś...
Jak na Twoją pierwsza recenzję, uważam że jest udana, chociaż nie zgodze sie z nią do końca.

Dark Admin

hmmm Soad hmmm

Zespół, który od jakiegoś czasu wpisał się w moje życie jednak nigdy tak naprawde nie byłem ich fanem. Znam całą dyskografię, kilka piosenek jest fajnych (chope sue jest genialny) ale zawsze czegoś mi brakowało. Kiedyś jeżel iktoś rozmawiał/słuchał przy mnie systema mógł się zdrowo nasłuchać. Teraz już raczej tak nie jest.
Odnośnie Mesmerize - płytka jest niczego sobie - jest to muzyka komercyjna i tego nikt się nie wypiera - nawet sami muzycy. Jednak widać tu, że zespół dojrzewa przechodzi w trochę dłuższe kompozycje, udziela się drugi wokalista i fajnie waranżowane są wolne wstawki. Jak dla mnei troche za wysoko nastrojone są gitary (jednak taki mają już styl i nie mi to negować). Rozpoczynające album intro (Soldier side) zapowiada coś nowego - wstawka zagrana akustycznie z bardzo spokojnym wokalem ma nam pokazać, że system cały czas ewoluuje. Jednak dalsze kompozycje już takie nie są. Widać w nich już nie tylko sprzeciw przeciwko doktrynom z ich rodzinnego kraju lecz takze wyraźny sprzeciw i frustrację tym to obą prezentuje USA. Najlepszym przyk ładem na to jest Sad Statue gdzie wokalista spiewa: sad statue of liberty and generation that didint agree...".

Płyta jest słabo wydana - sprzedawana jest w cienkim dekturowym opakowaniu z małą książeczką - czegoś innego można się spodziewać po wydaniu notabene 90 zł za płytkę (empik polska - kochamy was<3), ale cóż - Chuck by tyle nie dał....